Najpierw praca, a po obiedzie wyruszyłem na podbój miasta. Musiałem jechać w okolice, w które najbardziej nie lubię jeździć (może dlatego, że daleko) czyli na Teofilów i jeszcze dalej. Tam okazało się, że sam się oszukałem i niepotrzebnie zrobiłem taki kawał drogi... W drodze powrotnej jeszcze kilka miejsc i do domu. Z tylu spraw do załatwienia nie załatwiłem kompletnie nic... ;)
Jedyne czego byłem bliski to załatwienie sobie ostatniej jazdy na rowerze jak i być może ostatnich minut na tym świecie. Otóż w drodze powrotnej, kiedy jadąc Mickiewicza przecinałem Kościuszki po przejeździe dla rowerów na zielonym świetle wydarzyło się coś, czego kompletnie się nie spodziewałem. Lekko zamyślony, choć w dalszym ciągu uważający na święte krowy w postaci pieszych plączących się po części przeznaczonej dla jednośladów beztrosko przejeżdżam pierwszą jezdnię, wjeżdżam na część na której znajdują się przystanki tramwajowe i jadący przede mną rowerzysta z niewiadomych przyczyn na pustej już przestrzeni gwałtownie hamuje. To był impuls, bo podejrzewam, że w większości takich przypadków po prostu bym go ominął, a tym razem się zatrzymałem. Dodam tylko, że miałem czapkę i kaptur na sobie, więc to co zawsze widać kątem oka bez nakrycia głowy teraz po prostu było zasłonięte, do tego oczywiście słuchawki w uszach. Zatrzymałem się i tuż przed nosem przejechał mi hamujący ze sporej prędkości tramwaj.... Gdybym ominął tego cyklistę, zostałbym po prostu staranowany i sądząc po prędkości tego potwora mógłbym już nie wstać. Zamurowało mnie, stąd pewnie brak jakiejkolwiek reakcji, bo gdyby nie to, motorniczy wysłuchałby sporo na swój temat i nie zostawiłbym tego tak. Rozumiem, że w tych okolicach jest remont i w porównaniu do tego co działo się jeszcze 3 miesiące temu, teraz są pustki, ale czy to zwalnia tych pojebów z mpk z myślenia?